Malawi 2011: mei 2011

Lieve iedereen,

Hier zijn we dan met onze laatste blogtekst! Ondertussen zijn we weer in ons koude Belgiëlandje, dus ons spannende Malawi-avontuur zit er spijtig genoeg op! Gelukkig kunnen we jullie nog voor een laatste keer verwennen met onze superspannende belevenissen.

Vorige week was een week waarin feesten centraal stond, we begonnen de week op dinsdag met een heuse estafettestrijd, waarbij iedereen een mooie medaille kreeg. De leerkrachten waren nog meer gebrand op winnen dan de kinderen, dus het werd een echte competitie!

Op woensdag verzamelden we al onze mooie knutselwerkjes en vormden we een lange stoet, waarin we door het dorp trokken. Op deze manier wilden de leerkrachten de mensen tonen wat we op school allemaal doen, zodat zij ook het belang van onderwijs zouden zien. Het werd een aangenaam schoolreisje, waarop de kinderen zelfs een waterijsje kregen, dat ze met heel veel smaak opslurpten.

Donderdag speelden we leuke spelletjes op het veld en vrijdag vierden we feest. De leerkrachten en de kinderen dansten en zongen de ziel uit hun lijf. Na het eten was het tijd voor pannenkoeken. Caro en Megan hadden donderdagavond gezwoegd achter het vuur, om ervoor te zorgen dat alle leerkrachten hun buikjes rond zouden kunnen eten. Iedereen vond het superlekker en nadien was het tijd voor het onvermijdelijke afscheid. Hoewel we onszelf beloofd hadden dat we niet zouden wenen, pinkten we toch enkele traantjes weg. Het was dan ook zo’n officieel afscheid met emotionele speeches en uitgebreide knuffels, dus ze maakten het ons echt wel moeilijk.

Thuisgekomen begonnen we stilletjes onze valiezen te maken en zaterdag stonden we al om 9.30u klaar om te vertrekken. Terwijl we onze laatste spulletjes bij mekaar zochten, hoorden we opeens een gil... Jaja, ons Caro deed het weer! J De oorzaak van de gil was een spin zoals we er nog nooit één zagen. Een grote, harige, trage en tarantula-achtige achtpoter bewoog zich zelfverzekerd voort in de kast. Gefascineerd maar ook een beetje bang, sloegen we het kruipende dier gade. Dat moest Mieke zien!

Natuurlijk was de spin verdwenen van zodra we onze rug even draaiden. In lichte paniek zochten we ons huisje door, totdat Megan onze vriendin ontdekte, aan de achterkant van de kast. Ze was druk aan het jagen op de hooiwagens die zich daar ook bevonden.

Daarna was het tijd om te vertrekken. Richard hielp ons onze bagage in te laden en we kropen in de auto. Uiteraard was er nog niet genoeg sensatie geweest deze week, dus moest er nog iets gebeuren… Net na ons vertrek, aan het tankstation in Zomba, gaat Mieke haar auto stuk… Natuurlijk stonden we perfect geparkeerd in het midden van de straat, voor de ingang van het tankstation, waar absoluut niemand moest passeren… J Na veel getoeter en verschillende suggesties van extreem behulpzame mannen, werd de auto op de parking van het tankstation gezet.

Mieke belde ondertussen één van haar connecties, die bijna direct aan kwam rijden in een jeep met laadbak! Wij waren al helemaal opgetogen, want dat reizen in de laadbak van jeeps vinden we wel fijn… uiteraard ging het sprookje niet door. Mieke ging even mee met de man om een andere auto te halen, en kwam even later terug met een iets te kleine wagen…

Eén van de valiezen kon in de koffer, met enkele zakken erbij gepropt. Dan moesten we de twee resterende valiezen tussen de zetels zien te puzzelen, waarna wij ons in diverse bochten wrongen om erbij te passen. Gelukkig zijn we redelijk flexibel en konden we er allemaal bij! Op naar de luchthaven dus!

Uiteraard was het hiermee nog niet gedaan. Aangezien we allemaal een beetje meer bagage hadden dan wanneer we toekwamen, wogen onze valiezen meer dan 20kg… Gelukkig had ik nog een tweedaagse rugzak in mijn valies, die ik dan volpropte met kleding, zodat het gewicht tot 19,5kg gereduceerd werd. Megan kon haar overtollige 12kg nog kwijt in haar rugzak, maar Caro had iets minder geluk. Zij kampte met 4,5kg overgewicht, waarvan ze 3kg heeft moeten betalen… aan 32 dollar per kilo!!

Na al deze commotie namen we afscheid van Veerle en Mieke, die zo lief waren ons te komen uitwuiven en haastten we ons naar de paspoortcontrole. Na het vlugvlug invullen van een of ander formulier, begaven we ons als laatste passagiers naar ons vliegtuig. Uiteraard was mijn handtas (een sportzak vol kleding) te groot en mocht deze niet mee als handbagage… Ik werd een beetje boos en herhaalde voor de derde keer deze dag dat mijn bagage pas na zeven weken was aangekomen, dus dat ik gedwongen was nieuwe kleren te kopen, die ik nu ook weer mee naar huis moest nemen… Gelukkig mocht ik uiteindelijk alles meenemen en konden we op onze plaats gaan zitten.

We werden van alle kanten bekeken toen we opstapten, waarschijnlijk omdat iedereen op ons moest wachten ofzo… J Triest, maar opgelucht stegen we op en wierpen onze laatste blikken op het mooie Malawi.

Natuurlijk verliepen onze andere vluchten niet even vlekkeloos. De rust op de vlucht van Johannesburg naar Londen werd verstoord door zowel onze voor- als achterburen, die in onze rug duwden en hun stoelen naar achteren zetten, zodat wij absoluut geen kans kregen om te slapen. Alsof dat nog niet genoeg was, hoorden we om de tien minuten het gekrijs van een verwende kleuter een paar rijen voor ons, telkens de papa even naar de wc moest, iets ging halen om te drinken of zich bewoog…

Na 10 uur turbulentie met als kers op de taart af en toe een luchtzakje, landden we geradbraakt en uitgeput in Londen. Even opfrissen in de wc’s en dan was het wachten tot wanneer we mochten instappen. Uiteraard zorgde mijn handbagage weer voor enkele probleempjes: ik was, na die lange vlucht, even vergeten dat er nog een flesje water in mijn handbagage zat, waardoor de zuurpruim aan de scanner heel mijn zak moest doorzoeken. Na deze gezelligheid achter de rug te hebben, kwam de volgende ons tegemoet…

Bij het opstappen werd mijn handbagage weer eens te groot bevonden en hoewel ik mijn rugzak al had moeten afgeven, moest ik nu ook mijn “handtas” vaarwel zeggen. Hier ging ik niet zomaar mee akkoord, aangezien er redelijk waardevolle spullen aanwezig waren in deze zak. De man in kwestie luisterde echter niet naar mij en pakte de zak uit mijn handen. Ik trok deze terug en vertelde hem dat ik niet op deze vlucht zou stappen als ik mijn spullen niet bij mij kon houden. Hij vertrok om mijn bagage te gaan zoeken en ik begon mijn belangrijke dingen in een echte handtas te proppen, terwijl Megan de andere medewerkster het verhaal van mijn verloren bagage vertelde. De dame in kwestie was net iets sympathieker dan de onvriendelijke man, waardoor ik een excuus kreeg en met mijn handtas op het vliegtuig kon. De man hebben we niet meer gezien. J

Bij aankomst was alle bagage wonder boven wonder aanwezig, dus konden we met een gerust hart naar onze familie en vrienden, die ons vol ongeduld stonden op te wachten. Na een hectisch weerzien trokken we, voor de eerste keer in drie maanden, ieder naar ons eigen huisje…

Voilà, ons avontuur zit erop, we hopen dat we jullie steeds hebben kunnen bekoren met al onze spanning en sensatie en willen jullie nog eens hartelijk bedanken voor jullie trouw en toewijding!! Hieronder vinden jullie de laatste foto’s! Veel plezier!