Allemaal kleurtjes!!!

Gegroet trouwe volgers,

we hebben weer nieuwe foto's en belevenissen die we met jullie willen delen. Laat ons beginnen met de belevenissen:

Deze week werkten we rond kleuren met de kindjes. Hierbij zijn we te weten gekomen dat de kleuren in het Chichewa erg lijken op het Engels: red wordt redy en green wordt greeny... Dit zorgde voor wat verwarring van onze kant. Aangezien wij vonden dat de kindjes de kleuren toch niet zo goed kenden, stelden we voor dat de leerkrachten de kleuren in het Chichewa zouden aanleren.
Het antwoord was heel duidelijk, nl. dat ze dat al deden... Wij verkeerden tot die tijd dus in de veronderstelling dat zij de kleuren in het Engels gewoon op een vreemde manier uitspraken... Oeps... :)

Verder hebben we deze week voor de eerste keer geknutseld met onze klassen. Het was heel fijn om te zien hoe betrokken de kinderen waren. Ook werd onmiddellijk duidelijk dat ze anders nooit knutselen. De kinderen wisten immers niet wat ze moesten doen met de papiertjes en de lijm die we aanboden. Daarom hebben we eerst alles mooi voorgedaan, waarna ze er toch in slaagden een mooi resultaat te bekomen!!

Nog een speciale ontdekking was de parachute die we hadden aangekocht en die enorm fascinerend bleek te zijn. Alle kinderen van alle klassen waren onder de indruk, zelfs de leerkrachten gedroegen zich als kleuters wanneer we ermee speelden. Ze konden er maar niet genoeg van krijgen. Osman werd zelfs zo wild dat hij, samen met Mude, als een volleerde vliegenier het veld overliep, de parachute wapperend achter hen aan. Dit tot groot jolijt van de kleuters. (en van ons) Als we hen dan nog eens vertelden dat de spullen die we meebrengen voor hen zijn, waren ze helemaal in de wolken.

Verder beleefden we gisteren een heel avontuur: we waren van plan naar Blantyre te trekken, dus gingen we de berg af richting Zomba. Onderweg werden we opgewacht door de familie Baviaan, die ons de weg versperde. Gelukkig verdween deze lieftallige familie wanneer wij te dicht naderden. Opgelucht dat we niet besprongen waren door de dieren, gingen we verder. Op naar ons vervoermiddel van de dag: de minibusjes. Je moet je een minibusje voorstellen als een gammele volkswagen voor 9 personen, volgepropt met 20 man. Dan rijd je, gedurende een uur en een half, over een straat, vergelijkbaar met een maanlandschap. Heel gezellig dus... :) Als we onze bestemming zagen, lieten we de financiële minibusbediende (de man die het geld ontvangt) weten dat we er bij de volgende halte uit moesten. De halte stond reeds vol met busjes, waardoor onze chauffeur besloot verder te rijden en ons zo een extra wandeling te bezorgen.

Eindelijk kwamen we aan bij onze bestemming: Mr. Price, een kledingszaak. Aangezien ik nog steeds geen bagage heb, was het wel nodig even te gaan shoppen... We hebben immers lang genoeg gewacht. :)
De winkel was de hemel! Zalig, zoveel mooie kleren bij elkaar te zien en dan te weten dat je vanalles MOET kopen... Fijn zo! We brachten dus geruime tijd door in de winkel, waarna we, gepakt en gezakt, een eettentje opzochten om onze honger te stillen. Daarna was het tijd om naar huis te gaan, dus zochten we een minibusje richting Zomba.

Dit was niet moeilijk, we werden onmiddellijk meegesleurd door een dolgedraaide, overenthousiaste man, die in ons potentiële klanten zag en ons bijna in zijn busje duwde. Verder stond hij wat te dansen en reclame te maken en het busje zat in no time vol. De muziek was wel heel toepasselijk: 'bumpy ride' van Mohombi speelde door de boxen en we zetten ons al schrap voor een gezellige rit.

Onderweg gebeurde er iets wat je toch zeker eens moet meegemaakt hebben als je met een minibusje meerijdt: een kapotte band!! We moesten allemaal uitstappen en dachten al dat we niet meer voor het donker thuis zouden zijn... Niets was echter minder waar, de band werd, tot onze grote verbazing op topsneleid vervangen en binnen de 5 minuten waren we weer aan het 'rijden'.
Na deze weer erg gezellige rit sleurden we onze zak vol kleding de berg op naar ons huisje, uitgeteld maar tevreden... :)

Na een goede nachtrust en veel schoolwerk, kregen we weer eens trek in een pizza. Daarom besloten we ons vandaag te wagen aan de pizza in Annie's Lodge. We kwamen aan in een gezellig, overdekt restaurantje, waar we onmiddellijk van drank voorzien werden. Daar stopte het dan ook, aangezien de serveuse blijkbaar vond dat ze hard genoeg gewerkt had voor vandaag... :) Na 20 minuten raakte ons geduld echter op en lukte het ons eindelijk haar aandacht weer te trekken. We bestelden onze pizza en wachtten... en wachtten... en wachtten... een uur! Eindelijk kwam onze pizza eraan! Gelukkig was het een lekkere, zelfs de beste die we hier al hebben gegeten... wat nu niet zo'n grote prestatie is, maar toch.
Met onze buikjes vol voelen we ons volledig klaar voor een nieuw stageweekje!!

Nu nog enkele fotootjes:

Onze fameuze berg... Hij is nog steiler in't echt :)

Ik met een superschattige baby!! :)



Onze ontmoeting met een lid van de familie Baviaan...



Pech met het busje, werken mannen, werken!!

Megan knutselt met de kindjes!!!

Ons schooltje, met een heel ontvangstcomité!!

Megan en Caro met een weesbaby... lief hé!

Spelen met de befaamde parachute!! Nog eens bedankt aan alle sponsors!!!

Proberen om de balletjes door het gaatje en in de bak te krijgen...

Op de terugweg voor het middagmaal

Van plaats wisselen onder de parachute: dolle pret!!

De allerkleinsten hadden blijkbaar nog nooit gekleurd... :)

Tijdens de speeltijd!! Iedereen wil mee op de foto :)

Hier van't zelfde :)

Caro met haar mooie regenboogknutselwerk en de fiere kindjes!

We wachten op de reparatie van de minibus :)

Voilà, hiermee beëndigen we onze derde week!! Hopelijk kijken jullie volgende week weer mee!! :)

Dikke Malawi - kussen!!

Caro, Megan en Iris

Op den berg in Malawi...

Hallo iedereen!!

Hier zijn we weer...

We hebben net ons eerste echte stageweekje achter de rug en beginnen helemaal te wennen aan het leven in Malawi. De leerkrachten zijn erg gemotiveerd en proberen onze lessen zo goed mogelijk uit te voeren. We werkten deze week rond het thema 'cijfers', wat hier erg belangijk is, maar op een foute manier wordt aangeleerd. Daarom introduceerden wij enkele leuke spelletjes en activiteiten die de leerkrachten met de kinderen kunnen doen, zodat zij op een pedagogisch verantwoorde manier leren tellen, meten, vergelijken etc. We vonden het leuk om zien hoe goed de kinderen reageerden op deze nieuwe inbrengen!

Op maandag gebeurde er iets spannends: onze postpaketten waren toegekomen! Weliswaar op Malawese wijze: een bus rode en witte verf waren helemaal uitgegoten in de doos. De andere 2 dozen waren duidelijk opengemaakt en weer toegeplakt. "Niet stevig genoeg" zeiden ze op het postkantoor. We vragen ons dus nog steeds af hoe dubbele kartonnen verhuisdozen niet stevig genoeg kunnen zijn om een lading knutselmateriaal te versturen, maar aangezien er niets ontbrak, legden we ons er maar bij neer. Relativeren zeker?!

In ons huisje gaat alles zijn gangetje; hier en daar een spin en vandaag ontdekten we een nieuw beestje. Het is een onzichtbaar dier dat nogal grote steekplekken achterlaat op de benen van Caro en Megan. Mijn bloed is gelukkig niet lekker genoeg... :)
Ons internet is niet altijd even welwillend, aangezien we deze week welgeteld 4 dagen zonder hebben gezeten. Gelukkig wilde Skype op een of andere duistere manier wel werken.
Op donderdag begaven we ons dus weer richting Zomba, voor een consultatie in onze vaste internetwinkel.

We werden er als oude vrienden begroet en kwamen bijna onmiddellijk te weten dat de problemen niet direct opgelost zouden zijn. De vrouw die ons te woord stond vertelde dat het 'maybe today, maybe tomorrow, I don't know' in orde zou komen, maar dat het probleem niet bij hen lag.
Mevrouw had blijkbaar zin in een babbel, aangezien ze ons uitvroeg over het leven in België en terloops peilde naar onze burgerlijke staat.
We verdachten haar ervan op schoondochterjacht te zijn, dus vertelden we haar dat we alledrie gelukkig getrouwd waren. Wanneer ze te weten kwam dat Jan binnenkort naar hier komt, begonnen haar hormonen te werken en nodigde ze ons enthousiast uit om hem eens te komen showen. Jan zal dus een kleine keuring moeten ondergaan vooraleer hij met ons mee kan rondtrekken in de vakantie... :)

Verder zijn we deze week alledrie even geveld geweest door koorts en andere ongemakken die de maag en darmen betreffen, maar waarvan ik liever geen verdere details geef... We willen nl. graag dat jullie volgende keer ook nog op onze blog komen kijken... :)
Vanmorgen waren we er echter allemaal weer helemaal bovenop, dus trakteerden we onszelf op een overheerlijke maaltijd bij Tasty Bites. Eindelijk vlees en vis!!!! We voelen ons lichtjes euforisch!

Uiteraard volgen er nu enkele foto's!! Veel plezier!!

Megan is in haar kuisstemming...

Een van onze 'sympathieke' huisdieren: Garfield :)

Die, Garfield, die!!! Spijtig genoeg was ik niet snel genoeg... Volgende keer beter!

In de eerste kleuterklas, we vertellen een verhaaltje rond getallen (1-3)

In de derde kleuterklas, de kleuters doen de dieren uit het verhaaltje na.

Het kindje van Mudelanji, een leerkracht van de eerste kleuterklas, speelt met de blokken waarmee haar mama de kleuters probeert te leren over kort en lang.

Gloria en haar broertje, compleet gefascineerd door ons fototoestel, blijven maar poseren :)

Caro wordt tijdens de speeltijd betast door de kindjes. :)

Dit is ons stageschooltje, met een groep belangstellende kleuters.

Als de kinderen een fototoestel in de gaten krijgen, willen ze absoluut op de foto. Hier staan ze voor de school, aan de kant van het zandweggetje dat wij iedere dag helemaal op -en affietsen.



Een meisje draagt haar kleine broertje op haar rug over de speelplaats.






















Dit was het weer voor deze week, hopelijk hebben jullie ervan genoten!

Veel liefs en groetjes,

Caro, Megan en Iris

Ons eerste weekje in Malawi

Lieve iedereen,

We hebben jullie lang op hete kolen laten zitten, maar nu we eindelijk internet hebben kunnen bemachtigen in ons huisje, kunnen we ook eens onze blog bijwerken. Het verkrijgen van internet was een hels karwei, maar met veel veel geduld en fysieke inspanningen kom je ver in Malawi.

Even schetsen hoe onze eerste week verliep:
Bij onze aankomst waren de poppen al aan het dansen, want ook al verliepen onze vluchten quasi vlekkeloos, onze bagage volgde blijkbaar een ander parcours. Bij aankomst in Blantyre beschikte geen een van ons over zijn bagage. Ondertussen is dit euvel gelukkig zo goed als opgelost, aangezien Megan en Caroline de hunne gisteren ontvingen. Die van mij bevindt zich nog steeds ergens onderweg.
Spijtig genoeg voor Megan bevatte haar bagage een Euroreisspel, waardoor de plaatselijke douane in de veronderstelling verkeerde een prachtige buit binnengehaald te hebben.
Ze haalden alles dus eens goed overhoop, in de hoop wat extra centen te verkrijgen. We veronderstellen dat hun verbazing en teleurstelling enorm was toen ze ontdekten dat hun buit eigenlijk waardeloos was.

Ons huisje is redelijk comfortabel, als je de vele spinnen en ander ongedierte even buiten beschouwing laat, net zoals het dagelijkse uitvallen van de elektriciteit tijdens het koken en het ontbreken van stromend water, net wanneer je het nodig hebt.

We staan iedere dag tegen 6.30u op, om te ontbijten en ons voor te bereiden op een fietstochtje van zo'n 40-tal minuten richting Sitima. De terugkeer, die meestal op het middaguur valt, is een stuk zwaarder. We moeten enkele stevige bergen overwinnen en een lange zandweg met heel veel bulten en putten speelt ons ook geregeld parten. Hier doen we dan ook een uur en een half over...
Na 2 dagen waren we al paarsverbrand door het ontbreken van essentiële zaken zoals zonnecrème en aftersun. Nu we toch al over twee bagages beschikken, is dit probleem vrijwel van de baan.

Op school zelf zijn we heel warm onthaald, iedereen is er enorm vriendelijk en gedienstig. Het is er wel heel anders dan bij ons. Veel dingen worden zomaar op hun beloop gelaten, waardoor alles relatief traag verloopt.
Hier wen je uiteraard wel aan, maar het is toch even aanpassen. De kinderen zijn enorm gefascineerd door ons, al dat wit is zeer intrigerend... Ze komen zelfs voelen aan onze huid, gewoon om te checken of we wel echt zijn.
Onderweg van en naar school voelen we ons net beroemdheden, aangezien bijna iedereen naar ons zwaait als ze ons zien voorbijrijden. De kinderen roepen zwaaiend 'Mzungu' naar ons, wat 'blanke' betekent.

De plaatselijke keuken valt nog wel mee, 'nsima' (maïspap) met groene bladeren en tomaat is echt nog wel lekker, maar de gedroogde visjes die geregeld geserveerd worden op school hebben we nog niet durven proeven. De geur alleen al zorgt ervoor dat onze honger als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Ik ben gepromoveerd tot de mama die thuis kookt. Vaak eten we puree met omelet, aangezien de vis en het vlees niet te vertrouwen zijn. Groenten kun je wel eten, maar niet rauw, dat merkte ik al na de eerste poging... gelukkig hebben we imodium en enterol mee voor een heel leger. :)

Vanaf maandag begint onze stage pas echt, tot nu toe hebben we geobserveerd, 'vergaderd' en planningen opgesteld. Maandag zullen we ons ieder over een klas ontfermen. Dit wil zeggen dat wij de planning opmaakten die we samen met de leerkrachten zullen uitvoeren. Aangezien de communicatie niet altijd even vlotjes verloopt, wordt het nog afwachten hoe we dit allemaal zullen klaarspelen.
De leerkrachten zijn heel gemotiveerd en erg blij dat we er zijn, dus we veronderstellen dat alles na verloop van tijd wel zal loslopen.

We denken dat we jullie meer kunnen tonen met foto's dan met tekst, dus hier volgen er enkele:


Ons huisje met tralies tegen inbrekers...




In de 3de kleuterklas bij Sam en George leren de kinderen de 'a' en de 'b' schrijven.




Caroline zit mee in de kring in de tweede kleuterklas, terwijl Alex de kinderen over de dieren leert.



Megan kijkt toe hoe Joyce de andere helft van de tweede kleuterklas de ledematen in het Engels leert kennen.



In de eerste kleuterklas leert Osman de kleuters tellen met blokken.



Het plaatselijke vervoermiddel, als je een lift wil: 'hop on!!'

In de eetzaal, op het menu: maïspap

Iris helpt een kindje met eten... blijkbaar niet de gewoonte daar, leidden we af uit de vreemde blikken van de leerkrachten...

En nu de afwas...



Sam (een van de leerkrachten) met het kindje van Lekeleni (ook een leerkracht) 



Een groepsfoto van ons welkomstcomité :) 

Spelletjes op het voetbalveld met de tweede kleuterklas

De beruchte internationale luchthaven van Blantyre...

Caro met enkele achtergebleven dorpskinderen



Mama Iris aan het werk aan haar 'handige' fornuis...



Onderweg van school naar Zomba



B-E-autiful view!!!!

Zo, dat was het voor deze keer, dit heeft ons al zo'n 4 uur gekost... Hopelijk hebben jullie nu al een beetje een idee van onze omgeving en situatie. We zorgen voor nog meer boeiende foto's van zodra we nog eens zo veel tijd hebben!!!

Veel groetjes en dikke knuffels van ons allemaal!!!
xxx