Malawi 2011: De week van het Achtste Wereldwonder...

Mulibwanji lieve volgertjes?

Deze week was de week van het wonder, naast enkele minder wonderbaarlijke dingen.

Eerst geven we een kort woordje uitleg over onze lesweek: we werkten een week rond 'water', het werd dus een beetje natjes deze week...
De week begon net zoals de vorige eindigde: met gestaar. Megan en ik waren met onze klassen naar de waterpomp gegaan om de kinderen iets bij te brengen over zinken en drijven, toen we zagen dat de mannen van de voetbalploeg ook aanwezig waren om hun uitrusting uit te wassen. Uiteraard werden we enorm bestaard en voelden we onz weer een ietsiepietsie ongemakkelijk. Gelukkig hadden we de kinderen om ons wat afleiding te bezorgen...
Daarnaast werd het een superleuke en weer leerijke week, voor de kinderen, de leerkrachten en onszelf.
George en Osman waren erg geïnteresseerd in het Vlaams, waardoor we hen enkele zinntejes leerden. Ook zochten we de betekenis van zowel onze als hun naam op, aangezien hen dat enorm interesseert. We lachten een tijdje met Osman, wat 'zachte jeugd' betekent. Aangezien zijn tweede naam 'little finger' betekent, noemden we hem de hele week 'Soft youth little finger'... wat vreemd genoeg op één of andere manier zijn euforie opwekte...
Verder wilden de jongens graag weten waar België nu eigenlijk lag. In eerste instantie dachten ze dat het de hoofdastad van China was, maar gelukkig hangt er een wereldkaart omhoog in het youth center, waardoor we deze foute opvatting de wereld konden uithelpen.

Op dinsdagnamiddag leerden ook wij nog wat bij, aangezien de elektricien (echt waar, hij bestaat!!) eindelijk ons gesmolten stopcontact kwam vervangen. De man in kwestie vond het blijkbaar erg belangrijk dat we onze kennis van het Chichewa wat zouden uitbereiden, dus nam hij de taak op zich om, tijdens het vervangen, een hele hoop zinnetjes te vertalen naar het Engels. Ik schreef alles vlijtig op, terwijl Megan en Caro zich subtiel terugtrokken... Joepie, een privéleerkracht... :)

Op donderdag hielden we een heus waterballonnengevecht met de hele school, wat iedereen echt supertof vond. De leerkrachten vonden het zelfs zo leuk dat ze dat nog eens wilden doen. We besloten dus een nieuw gevecht te houden tijdens de week voor de paasvakantie. Dan komen Lotte en Lisa, dus dan kunnen we match azungu - akuda (blanken - zwarten) doen! Dat zag iedereen goed zitten!

Op donderdag gebeurde het Achtste Wereldwonder... na de lessen wachtten we rustig tot wanneer Mieke klaar zou zijn om naar huis te vertrekken (we zijn op donderdag steeds met de auto, want dan gaat Mieke met enkele kindjes naar de tandarts) toen ze opeens telefoon kreeg. Ze sprak even en wanneer ze aflegde, zei ze heel rustig: 'Iris, je bagage is aangekomen.' Ik geloofde natuurlijk mijn oren niet en dacht even dat ze een mopje maakte. Ook Caro stond erbij alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik vroeg haar even te herhalen wat ze net gezegd had en ja, ik hoorde het goed: MIJN BAGAGE WAS AANGEKOMEN!
Na een kort overleg in de auto, besloten we dat we best de dag zelf nog naar Chileka zouden gaan om hem op te pikken, kwestie van de overige kledingstukken niet kwijt te geraken, als die er al waren. Ik bereidde me dus voor op een lege valies en vertrok, samen met Megan, naar de luchthaven.
De luchthven is 'goed bereikbaar' met de minibusjes, dus we rekenden uit dat we op tijd terug zouden zijn, zodat we niet in het donker zouden moeten reizen.

Op onze weg naar de minibusjes van Zomba werden we al even opgehouden: Megan wilde net een plakker op haar teen kleven, wanneer twee politieagenten naar ons toe kwamen. Ze vroegen eerst of Megan niet gewond was. Toen we hen ervan verzekerd hadden dat het wel ok was, stelden ze ons een andere vraag: 'Do you want to see a Malawian snake?' Wij moesten eerst even lachen, omdat we ons allebei voorstelden dat de mannen met hun piemel zouden beginnen zwaaien, maar dit was gelukkig een waanbeeld... :) Ze loodsten ons mee naar een klein pleintje, waar een enorme slang lag! Zo groot hadden we ze hier nog niet gezien. Gelukkig was het beest niet meer in leven, zodat we er ongestoord een foto van konden maken!

Dus zetten we onze tocht verder. Ons schema werd nog meer in de war gestuurd toen we op het minibusje zaten; we wachtten wel drie kwartier voor de chauffeur eindelijk vond dat het busje vol genoeg zat om te vertrekken... Na een dik uur rollercoastergevoel, kwamen we aan in Limbe, waar we overstapten op een busje dat ons -naar het schijnt- naar Chileka Airport zou brengen. Niets was dus minder waar, aangezien het busje al stopte in Blantyre, waar we weer een overstap maakten. Nu verzekerde de portier ons ervan op het juiste busje te zitten, dus waren we gerust. Zo lang zou het toch niet meer kunnen duren?
Uiteraard wel dus... Na een ritje van zo'n drie kwartier vroeg de portier ons opnieuw te betalen. We protesteerden even, omdat we reeds betaalden aan het begin van de rit. Na een relevante uiteg, betaalden we toch voor een tweede keer. Maar nog geen twee minuten later stopte het busje, duidelijk niet aan de luchthaven, en werden we verzocht over te stappen. Weeral. Megan verloor een klein beetje de controle over haar zenuwen toen ze, met een boosheid die ik kon voelen, de portier de les begon te lezen.

De man in kwestie kon enkel maar lachen, wat mij ook niet goedgezind maakte. Ik hield, in tegenstelling tot Megan, wijselijk mijn mond, denkend dat zij al boos genoeg was voor ons beiden. Blijkbaar stond mijn boosheid echter in koeienletters op mijn gezicht geschreven, aangezien de volgende portier ons wat begon uit te lachen. Toen we eindelijk doorhadden dat we niet extra moesten betalen, omdat de mannen van de busjes samenwerkten en elkaar klanten bezorgden, werden we weer onze vrolijke en kalme zelve... Eigenlijk gebeurde dit pas wanneer we de luchthaven daadwerkelijk zagen... :)

Op de luchthaven zelf werden we bijna onmiddellijk verder geholpen. Een veiligheidsagent loodste ons naar binnen, tot aan de 'balie', waar we oog in oog kwamen te staan met de man die ons bij aankomst had voorzien van een 'bewijs van verlies van bagage'. De man was opgetogen, vroeg waar onze vriendin was en zei dat ik mijn koffer eens moest openmaken om te zien of er niets weg was. Ik deed het gevraagde en stelde tot mijn verbazing vast dat er op het eerste zicht niets anders dan mijn dierbare chocolade ontbrak. Ik was lichtjes euforisch, tot wanneer de man vroeg wat hij hiervoor van mij kreeg, hij had toch erg zijn best gedaan...
Ik zei dat hij na zeven weken wachten niet moest verwachten dat hij ook maar een cent zou ontvangen, waarop Megan meldde dat hij ONS geld zou moeten geven, om de vertraging goed te maken. Gelukkig kon hij erom lachen, waarschijnlijk had hij mijn chocolade al achter de kiezen...
Na nog een officiële check van een andere medewerker, mochten we eindelijk vertrekken.

Ondertussen was het al 17.30u, wat meer dan een uur later was dan we berekend hadden. We zouden dus toch niet voor het donker thuis geraken.
Gelukkig waren we zo euforisch, Megan zelfs nog meer dan ik, dat we ons hier geen zorgen over maakten. En terecht, onze terugreis verliep rimpelloos in vergelijking met de heenreis. We moesten maar op twee busjes, hadden aangenaam maar dronken gezelschap en vermaakten ons bijna heel de terugweg.
Bij aankomst in Zomba namen we afscheid van onze medepassagiers en werden onmiddellijk overrompeld door taxichauffeurs. Nog geen minuut later zaten we in een taxi, op weg naar boven. Om 19.30u waren we dus eindelijk thuis, waar ik dankbaar mijn valies leegmaakte en ontdekte dat er echt niets weg was. (behalve mijn teergeliefde chocolade dan)
Terwijl ik daarmee bezig was, ontdektde Megan dat we ondertussen beroemd waren... We staan blijkbaar in het GroepT-krantje, met een interview en een beschamende, halvepaginagrote foto... Dolle pret! :)

Vrijdagochtend gingen de minder aangename gebeurtenissen verder. Eerst ontdekten we dat we aangevallen werden door mieren, die via het raam, over de wasbak, langs de muur tot op de plank met eten in een gestructureerd rijtje tot in de zak met lolly's kropen. We inspecteerden deze eens van naderbij en constateerden dat er zelfs mieren ín de stokjes van de lolly's zaten... We begonnen dus met een heuse eliminatie-actie.
Na de massamoord kropen we weer eens op onze fietsen. Onderweg moesten we echter stoppen en te voet verder, aangezien mijn achterband het had opgegeven. We kwamen dus iets te laat aan op school, waar mij onmiddellijk het volgende onaangename 'avontuur' te wachten stond.
Toen we de leerkrachten een hand gaven, bij wijze van ochtendgroet, deed Osman iets waardoor ik me niet meer helemaal op mijn gemak voelde...
Hij krabde namelijk met zijn vinger heel subtiel in mijn handpalm toen hij mij een hand gaf. Dit betekent zoveel als: 'Ik wil je.' Lichtelijk gedegouteerd trok ik mijn hand terug en vertrok met Megan en Caro naar de waterpomp, om onze benen, die vol stinkende modder hingen, af te spoelen. Ik vertelde hen direct wat er gebeurd was en we waren er nog steeds over bezig toen we terugliepen naar de eetzaal voor het poppenspel, wanneer Osman opeens vanachter een muurtje sprong...
We schrokken zo hard dat we in lachen uitbarstten. We verdachten hem ervan dat hij mij aan het opwachten was om me vervolgens mee te lokken naar één of ander afgelegen plekje, dus vanaf nu ga ik nergens meer alleen naartoe als ik op school ben... :)
Onze terugrit verliep ook niet zo vlotjes als we wel hadden gewild; ik kreeg, tot mijn grote afschuw, een fiets mee van op school. Klinkt helemaal niet erg hé...
Dat is omdat jullie niet op de fiets in kwestie hebben gereden. Ten eerste stond het zadel veel te laag, waardoor mijn knieën al na enkele minuten pijn begonnen te doen. Daarnaast waren de pedalen zo klein dat ik er steeds af schoof wanneer ik even mijn benen probeerde te strekken door al rechtstaand te fietsen. Ten slotte stonden de banden van het ding bijna net zo plat als mijn eigen achterband, waardoor ik nog harder moest trappen om de bergen te trotseren... Al bij al was ik blij thuis te zijn...

Op zaterdag besloten we dat we toch eens boven op het plateau moesten geweest zijn tijdens ons verblijf hier, dus trokken we onze 'stapschoenen' aan en maakten ons klaar voor een wandeling.
We dachten dat we er een uurtje of twee over zouden doen, maar dit bleek weer eens een klein foutje. De wandeling duurde wel 3,5 uur...
Gelukkig ontdekten we adembenemende uitzichten, vonden we de 'Zomba stables', waar je kunt paardrijden en zagen we de Mulunguzi Dam, dus het was wel de moeite waard. Uiteraard kregen we honger en wandelden dan maar door tot aan de Ku Chawe, een decadent hotel met een enorm gezellige tuin en een menukaart om 'u' tegen te zeggen. Megan genoot van een moussaka, Caro proefde de lasagne en ik waagde me aan een lokaal gerecht: een open Chambo (vis) met 'frieten' en gestoomde groenten. Erg lekker. Uiteraard ging alles op z'n Malawees en waren we pas buiten om 16.30u, wat ervoor zorgde dat we nooit meer op tijd thuis zouden geraken. We stapten goed door en liepen gewoon door een wolk, aangezien het weer aan het veranderen was. Geluk was met ons toen de eerste auto die ons passeerde ook stopte om ons mee te nemen. De chauffeur in kwestie was iets te enthousiast en zette ons af in Zomba, waardoor we nog een stuk terug naar boven konden klimmen. Maar dat vonden we niet erg, we waren hem erg dankbaar omdat we op tijd thuis zouden zijn.
Het was een erg mooie wandeling, maar volgende keer nemen we toch de auto... :)

Nu volgen er enkele fotootjes: